آتبین محبّتی

 

فرا گرفتن تمام زبان­های جهان امری غیر ممکن است و هنگام سفرهای خارجی باید راهی برای برقراری ارتباط با دیگران یافت. یکی از ضروری­ترین و ابتدایی­ترین نحوة برقراری ارتباط، سلام کردن و ادای احترام به افراد محلی طبق آداب و رسوم آنان است. هر فرهنگ و تمدّنی با توجّه به پیشینة ملّی، مذهبی و اتّفاقات تاریخی شیوة سلام و احترام متفاوت و منحصر به فردی دارد. اگر علاقه­مندید با نحوة سلام کردن در کشورها و فرهنگ­های گوناگون آشنا شوید، در ادامة این مطلب با ما همراه باشید.

 

هنگامی که دو فرانسوی که با هم آشنایی قبلی دارند بخواهند به هم سلام کنند، گونه­های یکدیگر را می­بوسند. اگر چه این نحوة سلام کردن در سایر نقاط جهان –از جمله کشور ما- نیز رواج دارد.  

 

 

در این کشور پهناور آداب سلام کردن به این ترتیب است که دو کف دست را نزدیک قفسه سینه به هم می­فشارند و می­گویند: «ناماسته».

 

 

تایلندی­ها موقع سلام کردن دست­ها را به صورت دعا به هم می­فشارند و سرشان را اندکی به سوی فرد مقابل خم می­کنند. این عمل «wai» نام دارد. 

 

 

نحوة سلام کردن مردم ژاپن با توجّه به مکان و میزان رسمی بودن شرایط متفاوت است. آقایان معمولاً تعظیم می­کنند در حالی که دست­هایشان را به سوی یکدیگر می­گیرند. امّا خانم­ها هنگام تعظیم دستشان را بر روی رانشان قرار می­دهند. گفتنی است زاویة خم شدن حدود 45 درجه است.

 

مردمان بومی نیوزلند شیوة جالبی برای سلام کردن دارند. آن­ها که «مائوری» نام دارند، به هنگام سلام کردن پیشانی و بینی­هایشان را به شخص روبه­رو می­چسبانند و چشمانشان را می­بندند. این حرکت را «هونگی» می­نامند. 

 

در تبّت هنگام سلام کردن اندکی زبانشان را از دهان بیرون می­آورند! ریشة این عمل به اعتقاد به تناسخ بازمی­گردد. تبّت در قرن نهم میلادی پادشاهی ستمگر و بی رحم داشت که زبانی سیاه داشته است. لذا مردم تبّت با این حرکت نشان می­دهند که روح آن پادشاه در جسمی تازه نیستند. 

 

چنانچه بر یک مغول مهمانی وارد شود، میزبان به وی یک «هادا» تقدیم می­کند. هادا تکّه پارچه­ای از پنبه یا ابریشم است. میزبان برای ادای احترام پارچه را با هر دو دست عرضه می­کند و اندکی به جلو خم می­شود. 

 

در فیلیپین مرسوم است هنگام ملاقات با افراد مسن یکی از دستان آن­ها را به آرامی گرفته و آن را روی پیشانی قرار دهند. این حرکت «مانو» نام دارد و نشانة احترام است.