زائر بهشت چه حسی می تواند داشته باشد؟ چه معرفتی در پی این زیارت قرار است به دست بیاید؟ چه معرفتی برای درک این زیارت لازم است؟ چه حال و هوایی دارد؟ اگر تجربه زیارتی روضه منوره مسجد النبی (ص) به علت هزینه و اسباب سفر و . . . چندان راحت نباشدو تصور اینکه در هر مرتبه تشرف به آن بارگاه قدسی، بتوان گمشده زیارت قبل را جستجو کرد دور از ذهن به نظر بیاید، خلاصه در کجا باید پی این گمشده ها رفت؟

سوال هایی از این دست ذهن یک مسلمان را فارغ از اینکه شیعه باشد یا سنی همواره درگیر خودش می کند. خلاصه زیارت که می رویم، مگر چه اتفاقی می افتد که تشنه تر از قبل به تجدید آن تشرف، باز می گردیم؟

در واقع به نظر می آید وجه مشترک مسلمانان با هم و با دیگر ابنا بشر، همین حس و ارتباط معنوی است که در مواجهه با مرقد یک انسان در واقع زنده وحاضر بروز می کند. حسی متوقف بر شناختی است، شاید همین دلیل کاملا حسی و شخصی برای هر کسی کفایت از دلایل عقلی و نقلی بر زنده بودن حضرات معصومین (ع) باشد.

اما نوع بشر از بهره ادراکی متفاوتی نسبت به گزاره های معنوی بهره مند است. ساده تر بگویم: شما با آن هم سفرت، و او با آن توریست ایتالیایی، و باز آن توریست با یک زائر عراقی و او با یک مجاور مشهدی وقتی به زیارت بارگاه امام رضا (ع) مشرف می شوید ارتباط یکسانی با این محضر نمی گیرید؛ توریست ایتالی...